جزوه دیسترس تنفسی نوزادی استاد : دکتر سعیدی

جزوه دیسترس تنفسی نوزادی استاد : دکتر سعیدی

دانشجویان و دانش پژوهان گرامی فایل حاضر pdf جزوه دیسترس تنفسی نوزادی استاد : دکتر سعیدی دانشگاه علوم پزشکی تهران می باشد .این فایل شامل ۹ صفحه جزوه بسیار مفید و ارزنده می باشد و در قالب فرمت pdf برای راحتی و مطالعه شما عزیزان تهیه گردیده و در دسترس قرارداده شده است. امید است که سودمند بوده و مورد استفاده شما عزیزان قرار گیرد. برای دریافت فایل می توانید این فایل را از فروشگاه سایت مهرفایل خریداری و دانلود نمایید.

جزوه دیسترس تنفسی نوزادی استاد : دکتر سعیدی

علایم دیسترس تنفسی در نوزادان شامل:
Tachypnea
Retraction
Nasal flaring
Cyanosis
Respiratory sound
Apnea

Respiratory distress syndrome
کمبود سورفاکتانت شایع ترین اختلالی است که نوزادان پره ترم را دچار دیسترس تنفسی می کند و این اختلال تنها در این نوزادان دیده می شود.

سورفاکتانت از هفته ۰۲ بارداری در ریه جنین توسط سلول های پنموسیت نوع ۰ شروع به تولید می کند. اما این مقدار سورفاکتانت برای پوشش تمام سطوح آلوئولی کافی نمی باشد. بین هفته ۲۰ تا ۲۳ بارداری تولید سورفاکتانت به حد کافی می رسد و از هفته ۲۳ بارداری به بعد میزان تولید به حدی می رسد که نوزاد دچار علایم دیسترس تنفسی نمی شود.
دراولین نفس ها، نوزاد تلاش می کند تا ریه خود را از هوا پر کند.

سورفاکتانت به باز شدن راحت تر ریه ها کمک می کند و همچنین مانع خوابیدن ریه ها در هنگام بازدم می شود.
سورفاکتانت بیشتر از فسفولیپیدها تشکیل شده است. بیشترین فسفولیپید به کار رفته در سورفاکتانت فسفاتیدیل کولین لسیتین می باشد. جز دیگر تشکیل دهنده سورفاکتانت پروتئین ها می باشند که چهار نوع A ، B ، C و D دارند. پروتین B مهترین پروتئین به کار رفته در سورفاکتانت می باشد و اگر نوزادی نقص ژنتیکی در تولید این پروتئین داشته باشد دچار اختلال در تنفس شده و
طی چند روز فوت می کند.

در مواردی که مجبور به ختم زود هنگام بارداری می باشیم )مانند پره اکلامپسی(، می توان از روی اندازه گیری برخی از مواد در مایع آمینوتیک به تولید سورفاکتانت و کفایت آن پی برد. وجود لسیتین و فسفاتیدیل گلیسرول جز فسفولیپیدی دیگری از سورفاکتانت در مایع آمینوتیک نشاندهنده تولید سورفاکتانت می باشد.

مطالعه بیشتر